5.1. Με ποιον τρόπο διαχωρίζεται η περιουσία (εμπράγματα δικαιώματα σε ακίνητα);

Η αρχή του διαχωρισμού των περιουσιών ισχύει έως τον χωρισμό ή το διαζύγιο. Τόσο στην περίπτωση χωρισμού όσο και στην περίπτωση διαζυγίου, ο διαχωρισμός και η διανομή της περιουσίας που ανήκει είτε αποκλειστικά στο ένα εκ των μερών είτε από κοινού σε αμφότερα τα μέρη υπόκεινται στην υπερισχύουσα απαίτηση ότι πρέπει να ληφθεί δέουσα μέριμνα για τους συζύγους και τα τυχόν συντηρούμενα από αυτούς τέκνα [άρθρο 3 παρ. 2 στοιχείο α) του νόμου περί αναμόρφωσης του δικαίου για τον δικαστικό χωρισμό και του οικογενειακού δικαίου του 1989 καιάρθρο 5 του νόμου περί οικογενειακού δικαίου (διαζύγιο) του 1996], καθώς και στη νόμιμη απαίτηση ότι όλες οι αποφάσεις χορήγησης επικουρικής προστασίας («ancillary relief») πρέπει να εξυπηρετούν την ορθή απονομή της δικαιοσύνης [άρθρο 16 παρ. 5 του νόμου περί οικογενειακού δικαίου του 1995 και άρθρο 20 παρ. 5 του νόμου περί οικογενειακού δικαίου (διαζύγιο) του 1996], ενώ, επιπλέον, προβλέπεται υποχρέωση του δικαστηρίου να λάβει υπόψη του τους 12 νομοθετικά προβλεπόμενους παράγοντες που απαριθμούνται στο άρθρο 16 παρ. 2 στοιχεία α)-ιβ) του νόμου περί οικογενειακού δικαίου του 1995 και στο άρθρο 20 παρ. 2 στοιχεία α)-ιβ) του νόμου περί οικογενειακού δικαίου (διαζύγιο) του 1996. Ως εκ τούτων, το μερίδιο κάθε συζύγου επί της περιουσίας καθορίζεται σε υποκειμενική βάση από τον δικάζοντα δικαστή κάθε υπόθεσης, με αναφορά γενικά στις συνθήκες του γάμου, και συνεκτιμώμενων, μεταξύ των άλλων, του αντικτύπου των ρόλων που ανέλαβαν οι σύζυγοι στο πλαίσιο του γάμου, των τυχόν θυσιών ή/και συνεισφορών του ενός ή αμφότερων των συζύγων και της τρέχουσας και μελλοντικής ικανότητάς τους βιοπορισμού. Στις περιπτώσεις συζύγων χαμηλότερων εισοδημάτων, κατά κανόνα, τα δικαστήρια μεριμνούν κυρίως για την κάλυψη των βασικών αναγκών του συντηρούμενου συζύγου και των συντηρούμενων τέκνων, μέριμνα που συνήθως περιλαμβάνει τη διασφάλιση στέγης για τα εν λόγω πρόσωπα. Ωστόσο, η ευχέρεια των δικαστηρίων δεν περιορίζεται στη λήψη απλώς μέριμνας για την κάλυψη των αναγκών του συντηρούμενου συζύγου, με αποτέλεσμα, στις περιπτώσεις ευκατάστατων συζύγων, να έχει εμφανιστεί η τάση παραχώρησης του ενός τρίτου της περιουσίας στον άνευ εισοδημάτων ή τον λιγότερο ευκατάστατο σύζυγο. Όσον αφορά την υπαιτιότητα, αυτή δεν επηρεάζει τη διανομή της περιουσίας, εκτός εάν η υπαιτιότητα του ενός εκ των συζύγων κρίνεται ως «βαριά και προφανής».

5.2. Ποιος είναι υπεύθυνος για τα υπάρχοντα χρέη μετά το διαζύγιο/χωρισμό;

Η ευθύνη για τις υποχρεώσεις που αναλήφθηκαν από τον ένα σύζυγο παραμένει ευθύνη του ιδίου και μετά το διαζύγιο/τον χωρισμό, πλην εάν το δικαστήριο ορίσει άλλως. Μια τέτοια δικαστικώς επιβαλλόμενη μεταφορά ευθύνης μπορεί να αποτελεί τμήμα του συνολικού διακανονισμού που επέβαλε το δικαστήριο προς το συμφέρον της ορθής απονομής της δικαιοσύνης.

5.3. Πρέπει ο ένας σύζυγος να εγείρει αξίωση για αντισταθμιστική πληρωμή;

Το δικαστήριο δύναται να διατάξει την πληρωμή ορισμένου εφάπαξ ποσού από τον ένα σύζυγο στον άλλο, εφόσον αυτό επιβάλλει το συμφέρον της ορθής απονομής της δικαιοσύνης [άρθρο 16 παρ. 5 του νόμου περί οικογενειακού δικαίου του 1995 και άρθρο 20 παρ. 5 του νόμου περί οικογενειακού δικαίου (διαζύγιο) του 1996] και ενόψει των 12 νομοθετικά προβλεπόμενων παραγόντων τους οποίους το δικαστήριο οφείλει να λάβει υπόψη του [άρθρο 16 παρ. 2 στοιχεία α)-ιβ) του νόμου περί οικογενειακού δικαίου του 1995 και άρθρο 20 παρ. 2 στοιχεία α)-ιβ) του νόμου περί οικογενειακού δικαίου (διαζύγιο) του 1996].

Print this topic

back to top