2 Czy istnieje ustawowy małżeński ustrój majątkowy i jeśli tak, na jakich zasadach taki ustrój działa?
2.1. Proszę opisać ogólne zasady: Jakie dobra są objęte wspólnością majątkową? Jakie dobra stanowią osobisty majątek poszczególnych małżonków?
Zgodnie z fińską ustawą o małżeństwie, zarówno majątek nabyty przed małżonka przed zawarciem małżeństwa, jak i majątek nabyty w czasie trwania małżeństwa należy wyłącznie do niego (§34 ustawy o małżeństwie). Jeżeli małżonkowie nie uzgodnili inaczej, każdemu z nich przysługuje prawo majątkowe małżeńskie do majątku drugiego małżonka, niezależnie od tego, czy majątek zawiera składniki ruchome, czy nieruchome. Majątek będący przedmiotem praw majątkowych małżeńskich (majątek małżeński) podlega podziałowi w przypadku ustania małżeństwa. Jednakże darczyńca, testator lub posiadacz polisy może zastrzec, że współmałżonkowi obdarowanego, spadkobiercy lub beneficjenta polisy nie przysługuje prawo majątkowe małżeńskie do mienia stanowiącego przedmiot darowizny, spadku lub świadczenia z tytułu polisy (§35 ustawy o małżeństwie).
2.2. Czy istnieją prawne przesłanki dotyczące przydzielania majątku?
O ile nie ustalono inaczej przyjmuje się, że całość majątku małżonków podlega prawom majątkowym małżeńskim.
2.3. Czy małżonkowie powinny sporządzać inwentarz majątku? Jeśli tak, kiedy i jak?
Małżonek może domagać się od drugiego małżonka uczestnictwa w sporządzaniu spisu inwentarza majątku ruchomego obojga małżonków. W razie braku porozumienia w kwestii przypisania własności poszczególnych składników majątku, sąd ustali, jaką moc dowodową będzie miał taki spis inwentarza (§ 60 ustawy o małżeństwie). W praktyce po wszczęciu postępowania w sprawie o rozwód i przed podziałem majątku małżeńskiego sporządzenie spisu inwentarza jest nieodzowne, jako że inaczej nie da się obliczyć wartości aktywów objętych prawem majątkowym małżeńskim.
2.4. Kto odpowiada za zarządzanie majątkiem? Kto jest uprawniony do rozporządzania majątkiem? Czy można dysponować/rozporządzać majątkiem samodzielnie czy też wymagana jest zgoda małżonka (np. sprzedaż wspólnego domu małżonków)? Jakie skutki niesie brak zgody na ważność transakcji prawnej i obowiązywanie wobec osób trzecich?
Małżonek właściciel zarządza swoim majątkiem niezależnie w czasie trwania małżeństwa (§ 36 ustawy o małżeństwie). Niemniej nawet jeśli dom małżeński stanowi wyłączną własność jednego z małżonków, to na rozporządzenie nim wymagana jest zgoda drugiego małżonka. Jeżeli małżonek właściciel rozporządzi domem małżeńskim bez zgody drugiego małżonka, to drugi małżonek może podważyć ważność takiej transakcji. Dochodzenie roszczenia jest ograniczone terminem, który wynosi trzy miesiące od zakończenia transakcji (§ 38 ustawy o małżeństwie). Jeżeli dany przedmiot majątkowy stanowi współwłasność małżonków, to czynności jego dotyczące muszą wykonywać wspólnie. Jeżeli małżonek zbywa lub zastawia rzecz ruchomą należącą do drugiego małżonka lub będącą współwłasnością małżonków bez zgody drugiego małżonka, to drugiemu z małżonkowi przysługuje prawo wykupu. Jeżeli osoba trzecia nie działała w dobrej wierze lub transakcja była nieodpłatna, małżonkowi przysługuje prawo do odzyskania własności rzeczy bez rekompensaty (§ 58 ustawy o małżeństwie).
2.5. Czy jakiekolwiek transakcje zawierane przez jednego z małżonków mogą obowiązywać w stosunku do drugiego małżonka?
Oboje małżonkowie są odpowiedzialni solidarnie za dług zaciągnięty przez jednego z małżonków na zaspokojenie potrzeb związanych z utrzymaniem rodziny (zob. pkt. 2.6).
2.6. Kto odpowiada za zobowiązania zaciągnięte w trakcie małżeństwa? Jaki majątek mogą wykorzystać wierzyciele do zaspokojenia swoich roszczeń?
Małżonkowie są osobno odpowiedzialni za długi zaciągnięte przed zawarciem małżeństwa lub w czasie trwania małżeństwa. Natomiast za dług zaciągnięty przez jednego z małżonków na zaspokojenie potrzeb związanych z utrzymaniem rodziny oboje małżonkowie odpowiadają solidarnie. Nie występuje jednak odpowiedzialność solidarna za zobowiązanie w tytułu pożyczki pieniężnej przeznaczonej na utrzymanie lub za inny dług zaciągnięty na utrzymanie, jeżeli wierzyciel wiedział, że małżonkowie mieszkają osobno wskutek rozpadu ich pożycia (§ 52 ustawy o małżeństwie). Jeżeli nie uzgodniono inaczej, małżonkowie odpowiadają solidarnie za długi zaciągnięte wspólnie w czasie trwania małżeństwa (§ 53 ustawy o małżeństwie).
